An Garda Siochana deel 1

Vanuit Dublin op een kamer in ‘The Officers club’ met de laptop op schoot mijn dagen bijwerken. Er zijn mindere plekken te bedenken. Daarover een andere keer.
Eerst afgelopen maandag en dinsdag. Maandagochtend op uitnodiging van Chief Superintendent Anthony McNamara, hoofd van de Division of Mayo naar het divisiebureau in Castlebar gereden. Zijn functie is vergelijkbaar met een Nederlandse districtschef. De Ierse politie is een nationaal politiekorps verdeeld naar in regio’s, bestaande uit meerdere divisies. Een divisie bestaat weer uit meerdere districten en weer sub-districten. Er zijn rum 14.000 Garda-members.
Het bureau was Castlebar was niet groot en de voorzieningen in de kantine konden ook wel beter. (zie foto). Opvallend aan de muur waren cheques door de Garda bijeengesport ten behoeve van goede doelen. Je praat niet over kleine bedragen, telkens ruim € 50.000.
McNamara was nog even bezig met een sollicitatiegesprek voor de vervanging van zijn persoonlijk adviseur. Zijn huidige was bevorderd naar Inspector, hetgeen inhoudt dat hij ergens in Ierland zal worden geplaatst, zonder dat hij daar direct invloed op heeft. Kom daar maar eens mee in ons landje als er een nationaal politiekorps zal komen.
Bijzondere problemen in zijn gebied zijn met name de Tinkers, de Travellers oftewel de zigeuners. In de film van Boll waar ik het gisteren over had kwamen deze ook al voor. Het blijkt dat er een aanzienlijke groep is in Ierland, die verantwoordelijk wordt gehouden voor de kleine maar wel overlastgevende criminaliteit . Daarnaast heeft Ierland last van opportunistische criminaliteit. Criminaliteit dat ontstaat door de gelegenheid die geboden wordt. In de plattelandsgebieden zie je daarom veel borden met Community Alert Area, niet om de potentiële criminelen te weerhouden, maar om de lokale mensen alert te houden op hun spullen te letten. Op Achill Island wordt geen deur dichtgemaakt en geen auto afgesloten, hooguit tijdens het toeristenseizoen.
De dreiging van het Ierse terrorisme is een bijzonder onderwerp. Als je goed in Ierland kijkt kan je zien of er fanatieke steun is voor de Ierse zaak. Let dan met name op de schilderingen en kleuren. Maar je moet een geoefend oog hebben. McNamara geeft aan dat een ruime meerderheid van de Ieren wil dat de beide Ierlanden weer verenigd worden. Maar dat het middel geweld daarvoor geen optie is. Overtuigen is de enige weg. `Ik moet ook respect opbrengen voor de mening van de unionisten/loyalisten´, zegt McNamara. Hij maakte zonder meer duidelijk dat het geen religieus probleem is, ´slechts´ een politieke, hooguit ook nog met een sociale dimensie. De steun voor de radicalen is erg klein. In het gebied Mayo is er eigenlijk geen dreiging, hooguit een enkele familie die de Ierse kwestie zeer fanatiek steunen, maar waarvan het niet direct voorspelbaar is dat zij zelf geweld gaan gebruiken. McNamara geeft wel aan dat de recessie een potentiële vergroting van het probleem kan worden, omdat de wervingskracht verbreed wordt. Meer jongeren worden werkloos, blijven hangen in de ‘poverty trap’ en zijn dan wellicht meer vatbaar voor recruting door de splintergroeperingen.
Op mijn vraag hoe hij zelf tegen de dreiging aankijkt, komt de sceptische, ervaren politiemens tevoorschijn. Zijn inschatting is dat je er nooit zeker van kan zijn dat de voormalige terroristen van de IRA op de lijn van de vrede blijven lopen. Aan de andere kans is hij het helemaal eens met de mensen die zeggen dat de meeste Ieren zo de positieve effecten van de vrede hebben leren waarderen, dat zij niet meer terug willen naar de tijd van de ‘Troubles’.
Kleine bijzonderheid is dat McNamara als klein kind voorkomt in de film van Boll. Zo lijken de cirkeltjes weer helemaal rond.
Na de uitwisseling van de bekende geschenken ga ik op weg naar Galway om op dinsdag de 17e maart Saint Paddy’s Day te vieren, de nationale feestdag van Ierland en vergelijkbaar met onze Koninginnedag. Daarover in het andere verslag meer.
Ik kon het nalaten om nog een oudheidkundige bijzonderheid te bezoeken, de Ballintober Abbey, een kerk op een pelgrimsroute ten zuiden van Castlebar. Heel vreemd om eerst geleid te worden langs de lijdensweg en daarna uitgenodigd te worden een potje Golf te spelen. Mijn handicap laat het in ieder geval niet toe aan de oproep tegemoet te komen.