Lifeboat en turf

De zondag begon erg relaxed. Met een awareness-oefening en een prachtige zwart-wit film van Heinrich Boll, “Irland und seine Kinder”. De film gaat over de Ierse kinderen en hun toekomst. “Ze stammen allemaal van koningen af, in ieder geval voor zolang zij kinderen zijn en zij worden erg vrijgelaten, misschien wel omdat hun toekomst erg onzeker is. In dit kinderrijke land worden vele kinderen geboren, sterven doen de meeste Ieren elders”. Ierland is een land van tijd en afscheid. Zolang het kinderen zijn, houdt het heel erg van zijn kinderen. Er is een tijd geweest dat Ierland 8 miljoen inwoners telde en Nederland 5 miljoen. Nu is die verhouding totaal anders Nederland 16-17 miljoen en Ierland 5,5 miljoen. “The great Famine” was hier schuldig aan. Enkele jaren van mislukte aardappeloogsten zorgde voor langdurige hongersnood. Veel Ieren lieten het leven, maar ook vertrokken er veel naar andere landen, o.a. de Verenigde Staten. Eigenlijk is het een literair filmdocument van een van de grote Duitse schrijvers.
Ik word wreed uit de film weggerukt door mijn geplande bezoek aan de Achill Island Lifeboat Station. Daar word ik opgewacht door Bob Kingston (man met baard, aan mijn rechterhand), de operations manager en de enkele andere bestuursleden van deze vrijwilligers-organisatie. De bemanning van de boot heeft vanochtend een oefening en ik krijg een rondleiding op de boot.
Vanwege zeer strikte veiligheidseisen zijn op de boot gasten niet meer toegestaan tijdens een oefening. De RNLI staat voor de Royal National Lifeboat Institution, vergelijkbaar met de Nederlandse KNRM (Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij). Site: http://www.rnli.org.uk/
Het is dus een vrijwilligersorganisatie, die financieel afhankelijk is van particuliere donaties. Ze werken samen met de Engelsen. Het hoofdkantoor staat in Poole, Dorset, England. De hele kust van Engeland en Ierland wordt afgedekt door de Lifeboat Stations. De taak kan op goede gronden als een publieke taak worden gezien. Toch wordt met veel passie aangegeven dat RNLI liever van particuliere gelden afhankelijk blijft dan dat zij aan allerlei politieke besluitvormingsmotieven wordt bloot gesteld. Dat zou kunnen betekenen dat een lifeboat station vanwege vriendendienst op een plek terecht kan komen waar het vanwege professionele reden geen toevoegde waarde heeft. Deze motivatie werd met veel verve verdedigd door een van de bestuursleden, de huidige divisiehoofd van de Ierse politie in Castlebar, Chief Superintendent Anthony McNamara. Hij staat aan mijn linkerhand.
Door de coxswain, stuurman, van de boot en de mechinac zijn de belangrijkste personen, waarbij doorgaans de mechanic een professional is. De overige crew-members zijn vrijwilligers, die 365 dagen, 24 uur per dag een pager hebben en reageren op de oproep voor inzet. Een boot kan uitvaren op het moment dat 6 bemanningsleden zijn. Achill heeft ongeveer 20 bemanningsleden. Het schip is vernoemd naar de belangrijkste geldschieter, the Sam and Ada Moody. Gemiddeld trainen de vrijwilligers 2x per maand. Het enthousiasme spat er van af als ik word rondgeleid. De passie is voelbaar en zichtbaar hoe de boot erbij ligt. Na de rondleiding word ik nog geïnterviewd voor de plaatselijke krant en wordt de traditionele foto gemaakt.
Door McNamara voor morgen uitgenodigd om op zijn bureau in Castlebar te komen.
In de middag er weer op uit getrokken. Halverwege het eiland kwam ik een turfsteker tegen. Het leek een mooie gelegenheid om een praatje te maken. Over het weiland naar de man gelopen. Je moet uitkijken waar je loopt, anders zak je tot je enkels weg in de drassige grond. Bij de man aangekomen, kon ik nog net vragen of ik een foto mocht maken toen hij mij op hoge toon aangaf dat ik zijn land was binnengedrongen en dat ik weg moet gaan. Zou bijna zeggen: “I assume that is a no” door dit overdonderende ‘welkom’. De man vertelde dat er elk jaar honderden toeristen komen en dat die allemaal over zijn land gaan. Ik mocht zeker van hem geen foto maken, slechts van de turf. Daar gingen mijn vragen over het turf steken. Wat restte waren toch wat opnamen vanuit de verte genomen.
In de pub was het rustig. Er was wel een voetbalwedstrijd aan de gang, de Schotse Cup Final tussen Celtic en Glasgow Rangers. Behoudens wat goedkope praat over voetbal geen echte gesprekken gevoerd.