Tour de Achill

Hoewel ik het ergste had kunnen vrezen op basis van de literatuur, lukte het me perfect om op maandag een afspraak te maken met Michael Lavelle. De achternaam had ik al op ondernemingen als benzinepompstation en een pub zien staan. Om 12 uur zouden we elkaar ontmoeten bij de winkel in Keel, een plaatsje in het Noorden van het eiland, ongeveer 15 km van Achill Sound. Michael, a native of the Island, runde Achill Tours en leidde m.n. in de zomermaanden groepen toeristen rond in zijn mini-bus. Voor de verandering regende het weer en hij stelde voor om de tour later te beginnen, hopende op wat betere omstandigheden. Ook al omdat mijn gastheer Willem in een eerder stadium Michael al gelijk had gegeven om te wachten op beter weer, stemde ik hier uiteraard mee in. Leiden en volgen, leuk thema! De tijd heb ik doorgebracht in de pub annex coffeeshop "the last drop", Gielty's Clew Bay, in een dorpje verderop, Dooagh geheten. Inderdaad de laatste voor de beschaving ophoudt. De laatstde druppel zal er wel niet geschonken zijn, deze dag. Beetje gekletst met het mensen van de pub. Op mijn vraag of de zalm op mijn bord ook hier gevangen was, gaf ze aan dat de Oceaan leeg gevist was en dat deze van elders is aangevoerd. Later op de tour kwamen we langs de 'grootste' vishaven van Achill Island, een schamele 5 boten/bootjes. Tastbaar bewijs van de teloorgang van de visserij. Begint trouwens wel een thema te worden. Elke dag word ik geconfronteerd met de gevolgen van menselijk handelen op het milieu van dit eiland. Milieubescherming lijkt niet zo'n thema, ook al mag je iedereen aangeven die zijn afval in zee dumpt (zie foto).
Inmiddels was het weer opgeknapt en goed half twee reed ik met Michael weg. Hij stopte een cassetteband in de speler en een, naar later bleek, zijn vrouw vertelde synchroon met de positie waar we reden wat er te zien was. Michael zelf was dus een native, maar zijn vrouw was een Amerikaanse. Hij was hier geboren, maar vanwege het werk naar Engeland en elders vertrokken en zo'n twintig jaar geleden weer teruggekeerd. Mijn vraag of hij nu ook als een blow-in werd beschouwd of dat dat alleen voor zijn vrouw gold, zag ik zijn gezicht eventjes vertrekken. Maar mijn directheid werd toch gewoon beantwoord. Mijn inschatting was juist, allen zijn vrouw gold de status van blow-in. Hij kwam uit een gezin van 7 kinderen en zijn vader was haaienvisser geweest, een gevaarlijk (seizoengebonden) beroep, dat sinds jaren niet meer wordt uitgeoefend, alweer vanwege de overbevissing.
Michael had vaak Amerikanen op zijn tour mee, die van alle schapen op het eiland foto's wilde maken. Gelukkig had ik gisteren al mijn schaapjes gefotografeerd. Enkele bezienswaardigheden waren de restanten van het huis van Captain Boycott (die zijn naam uiteindelijk heeft 'gegeven' aan de term boycotten), het huis van Heinrich Boll, een (katholieke) Monastery en een Missionary Society, waar een Church of Ireland minister heeft getracht rond 1830 van Achill een protestantse enclave te maken. Ik heb wat foto's gemaakt van de 'deserted village van Slievemore' bij Keel. Waarschijnlijk ten gevolge van hongersnood is dit dorp verlaten en zijn de bewoners naar Dooagh vertrokken. Uiteindelijk weer last van de regen gekregen, zodat ik delen van de tocht nog eens rustig over ga doen, alleen zonder cassettebandje, en dus ook zonder toegewijd commentaar van Michael. Michael bleek trouwens van de arme tak te zijn en had niets te maken met de benzinepomphouder, pub-eigenaar.