Tussenstation 2

Donderdag is het een bijzondere dag geworden. Ik begon de dag met een antwoord uit het 'doosje met antwoorden' te halen. Een papiertje met de tekst "Pas op" kwam eruit. Geen idee wat het zou betekenen.

Weer een afspraak met Sheila McHugh. De vorige keer had ik al van haar vernomen dat we elkaar nog een keer zouden zien en bij die gelegenheid had ze aangegeven dat ik wat weerbestendige kleding en goede wandelschoenen moest meenemen omdat we wat Wad gingen lopen. Het doel was om naar het kleine eiland Inisbiggle tegenover haar woning te gaan met de postbode per boot. En vanaf Inisbiggle op de voet naar het vaste land van Ierland te wandelen. In plaats van om 11.00 uur te beginnen werd ik om 10.00 uur verwacht.
De dag begon dus erg relaxed, zonnetje scheen etc. Ik had een mooi boek ('Een schitterend gebrek' van Arthur Japin) en dacht: "in de opdracht staat 11.00 uur, dus laat ik ff genieten". Om 10.30 uur werd ik nog uitgenodigd door Doutsje voor een kop koffieen ook nu weer: "laat ik dat ff alle aandacht geven", zodat ik tegen 11.00 uur vertrok: "een paar minuutjes later moet niet uitmaken! Toch?"
Bleek dat de postbode Joe en Sheila al bijna een uur zaten te wachten. Misverstandje en het mooie is dat Sheila het heel ontspannen opnam van: "Ja, dat is loslaten....". Ik weet niet of het zo in Nederland gaat werken, maar het is wel veel meer ontspannen. Mooie spanning tussen de waarden "Heb jij tijd of heeft tijd jou?" en "Afspraak is afspraak!" Natuurlijk heb ik mij verontschuldigd, maar het mooie is dat ik niet aan een schuldgevoel bleef hangen.
Ondertussen hadden de zonnige luchten en de donkere wolken elkaar afgewisseld en bleek mijn kleding iets minder toereikend te zijn dan ik had ingeschat. Kortom ik werd gehezen in warme en regenkleding, waar ik eigenlijk niet ingezien wil worden, maar het bood wel goed bescherming. Joe is de postbode en heeft een mooi verhaal. Hij is geboren op het eilandje, heeft toen zijn kinderen naar school gingen eerst jaren op Achill gewoond en daarna jaren in Engeland gewerkt. Joe is naar Inisbiggle teruggegaan om het werk van zijn broer over te nemen, toen die op relatief jonge leeftijd overleed. Hij brengt nu dus 4 keer per week de post rond. De moeder van Joe, rond de 85 jaar, heeft tot vorige jaar een postkantoortje op het eiland gehad. Nu moet je daar niet te veel van voorstellen. Het Ierse postkantoor heeft met name een functie om de sociale voorzieningen e.d. te keren. Vele mensen hadden/hebben geen bankrekening o.i.d. Zijn moeder woont nu weer op Achill en verblijft in de zomermaanden wel op Inisbiggle. Post rondbrengen betekent per boot naar het eiland gaan, in zijn Mercedes stappen en dan alle 22 mensen langs die nu op het eiland wonen. Wat Joe daarnaast nog doet, weet ik niet. Wil ik eigenlijk nog vragen. Het aantal eilandbewoners wordt langzaam minder. De oudste is 95 maar er komt geen aanwas meer. Ik heb wel begrepen dat de tuinman Tim van Doutsje en Willem op Inis een stuk grond en een huis heeft en plannen heeft om daar weer te gaan wonen. Omvang van de grond is ongeveer 12 ha.
Onderweg al lopend met Sheila allelei onderwerpen besproken die liggen op het kruispunt van persoonlijke ontwikkeling en waar ik voor wil gaan tot wat ik zag in de omgeving. Het is wel erg bijzonder om in het Engels over mijzelf, mijn ideeen, gevoelens, verwachtingen e.d. te praten. In je moerstaal is dat al een hele klus, maar dan nu nog in het Engels! Ik moet soms denken aan het boekje "I always get my sin". Ik hoop waarachtig niet dat een soort verborgen microfoon mee is gereisd die mijn uitspraken registreert en doorgeeft aan een nieuwe druk.

Op het eiland staat nog een kerk van de Church of Ireland. Joe had speciaal voor ons de sleutel van het kerkje geregeld. Er woont maar 1 protestant op het eiland, maar dat nam niet weg dat het kerkje door Rev. Nangle in 1837 daar werd gebouwd. Hij wilde van Achill en omgeving een protestantse (lees: anglicaanse) enclave maken. Nu wordt het sporadisch gebruikt door zowel protestant als katholiek. In de kerk troffen we de ouderwetse traporgel nog aan, die van onder de vloer nog verwarmd wordt door turf te stoken en de kleding van de voorganger. Ook op dit eiland wordt turf gestoken en de naam die je op de foto ziet, betekent min of meer dat deze McNa manon de plek claimt. Voor zover ik heb begrepen mag op stukken die niet direct iemands eigendom zijn een ieder een hoeveelheid turf afsteken. Door het een naam te geven, verzeker je je van een goede turfbron. De boomstronken die op de foto staan zijn trouwens 5000 - 8000 jaar oud en stammen uit de tijd dat heel Ierland nog met bomen was bedekt.
Deze claimwijze brengt me ook op een ander fenomeen nl. de vele muurtjes en afscheidingen die in het Ierse landschap zijn te zien. Sheila verklaarde dit doordat de Ieren zo hard voor hun land hebben moeten strijden. Ze willen dan ook helder maken wat van hen is. Zelfs als het land van de overleden vader verdeeld moet worden onder de erfgenamen, dan wordt het daarna gelijk weer zichtbaar gemaakt door muurtjes te plaatsen. Symbolisch wat mij betreft is dat ik in Dublin een zwaar bewaakt gebouw gezien heb. Het bleek het gebouw te zijn van The Property Registration Authority (PRA) van Ierland. Het parlement van Ierland in Dublin Castle wordt echt minder bewaakt. Kortom grond is ongeloofelijk belangrijk in Ierland en wie in de geschiedenis van het land duikt, kan daar ook alle bewijs voor vinden.
Weer teruggekomen in haar eigen huis, zijn we verder gegaan met onze gesprekken en een meditatie-oefening gehouden. Erg bijzonder. Juist op het moment dat de meditatie ten einde liep, verscheen de felste regenboog in de lucht die ik ooit gezien heb. Waarschijnlijk door de lichtintensiteit op Achill worden de regenbogen zo scherp. Helaas kon ik die niet meer vastleggen, maar deze foto mag er ook zijn.
Zo tegen 18.00 uur weer terug naar de lodge, ff eten en dan op naar Dublin. Naar the Zoo in verband met afspraken morgen over paarden, honden, maar ook over terrorisme en cummunity relations.
Weer terug naar "Pas op". Meer dan alleen een directe duiding zoals 'oppassen in het verkeer of een waarschuwing', kan ik de tekst ook lezen als: 'wees opmerkzaam, be aware'. Een betere aansporing kan ik me niet wensen.