To the North-West of Ireland

Bij het ontbijt de volgende envelop van het werk opengemaakt. Tot mijn verrassing een opname van Koos. Hij kwam met het verzoek uit te kijken naar echte Ierse Folkore. Op zich niet al te moeilijk, want op de 17e maart komt folkore uitgebreid aan bod, nl. St-Patricksday.
Tijd om iets anders te zien dan de directe omgeving van Achill Island. Vanuit de National Geographic Reisgids Ierland gekozen voor het gebied ten noorden van Achill omdat ik volgende week meer naar het zuiden, Galway trek. Sligo is bekend volgens de gids althans om o.a. gebroeders Yeats, dichter William en schilder Jack. De omgeving is erg schilderachtig. Daarnaast is er een flink aantal pre-historische vindplaatsen. Aangezien ik thuis zo ongeveer de enige ben die historische belangstelling heeft en veruit in de minderheid, heb ik nu de gelegenheid met beide handen aangegrepen om eens lekker naar oude dingen te kijken. Ware het niet dat ik op tijd terug moet zijn voor "the international dinner at Sheila's place", dan had ik er nog rond gezworven op zoek naar de oude dingen die voorbij gaan.
Wat opvalt aan County Sligo is dat er veel meer bomen zijn dan in Mayo County. Dat maakt het landschap inderdaad vriendelijker voor het oog, minder woest, hoewel delen van Sligo zeker niet onderdoen voor de woestheid van Mayo.
Maar eerst de binnenstad bezocht, een gezellig winkelgebied en genoeg mensen om je aan te vergapen, kinderen in schooluniform, zwervers, ook met een zwerverskrant, gewone passanten, muzikanten en veel mensen die collecteren. Kennelijk vanwege St-Patrick's Day. Het Yeats-huis bezocht, maar daar niet echt een welkom gevoel gekregen. Misschien ook minder poetisch aangelegd, waardoor het ook aan mij kan liggen. Ongeveer de enige toerist en verstoord kijkende ouderen en een verdwaalde hippie.

Op advies van het pub-personeel in Strandhill gegaan naar Carrowmore, een vindplaats van zo'n dertig monumenten, soms slechts stenen resten, soms meer. Ook nu was het duidelijk te merken dat het toeristenseizoen nog niet begonnen was. Geen persoon te zien en zonder enige aanwijzing was het nauwelijks te doen. (Op 21 maart weer terug geweest en na raadplpeging van een TouristGuide verder rond gekeken en aanvullende foto's gemaakt. O ja, ook nu geen personeel annwezig) Bij deze site dus min of meer onverrichterzake doorgereden naar de volgende: Heapstown Cairn, een grote stenen grafheuvel. De weg gewezen door een alleraardigste Ier, die aangaf dat het niet te missen was. Dat klopt ook, maar het is toch vreemd dat de grafheuvel bereikt moet worden over het land van een boer. De eigenaar van de grond geeft in niet mis te verstane tekst op een bord aan dat hij zich voorbehoudt de indringer met van alles en nog wat te straffen dat in het Ierse wetboek voorkomt. Toch nog snel een foto genomen. Voor alle duidelijkheid de foto van 'no shooting' is ergens anders genomen. Heapstown Cairn is ongeveer 5000 jaar oud en niet uitgegraven.
Even verderop ligt "Labby Rock". Het is een complex met grafkamers, met een sluitsteen en diverse ingangen, gebouwd ongeveer 4000 - 2500 BC. De grote blok sluitsteen weegt ongeveer 70 ton. Hoe zo'n 4000 tot 6000 jaar geleden een steen van dergelijke omvang op de andere stenen is gelegd is tot op heden nog een raadsel.
Als laatste de grafheuvels van Carrowkeel Neolithic Cemetery bekeken. In dit gebied kreeg ik voor het eerst het idee een beetje in een pre-historische omgeving terecht te zijn gekomen. Een weg voerde me naar boven waar meerdere stenen grafheuvels waren. deze graven dateren van ongeveer 3800 - 3300 BC. Bijzonder dat toen de doden zo hoog werden begraven. Borden met eventuele bijzonderheden waren (wellicht voor onderhoud) niet aanwezig. Op de erugweg nog langs de grotten van Keagh gereden. Tot zover het pre-historische Sligo.

Het diner bij Sheila was gezellig. De Duitse gasten waren Micheal en zijn nicht Tina. Michael woont in Bavaria, zoals de Engelsen zeggen. Beiern of Bayern voor ons. Ook Tina komt uit de omgeving van Munich. Michael is ongeveer 10 jaar geleden aan Achill verbonden gebleven, toen hij de kans kreeg om van een bevriende Duiser een prachtig huis te kopen aan de voet van de berg Slievemore. Sindsdien komt hij geregeld op het eiland om bij te tanken en van de rust te genieten. Via via is hij ook in contact gekomen met Sheila en zo gebeurde het dat we op een mooie Maartse avond elkaar ontmoeten onder het genot van een hapje en een drankje.
Veel verhalen en wederzijdse vragen over cultuur, gewoonten en folklore. Onder andere over de gebruiken rondom Sinterklaas en Kerst in de 3 verschillende landen, Duitsland, Ierland en Nederland. Natuurlijk is ook de schietpartij in Winnenden in Duitsland aan de orde gekomen.
Na het eten een opmerkelijk verhaal gehoord over 'shark fishing'. Sheila beschikte over een film-opname uit 1951 gemaakt door de avonturier Hugh Falkus, over shark fishing op Achill Island. De man leefde voor het avontuur en niet anders. Zijn eerste vrouw beviel van een tweeling. Hiermee kon hij niet uit de voeten, verliet haar en trouwde met een tweede. Tijdens de opname van de (in zwart-wit, zonder geluid, maar wel ingesproken) film, verongelukte zijn tweede vrouw met de boot waar 2 cameramensen in zaten. De boot viel te pletter en zowel zijn vrouw als de 2 cameramensen kwamen om. Toch maakte Hugh zijn film af. Op de film is te zien welke onmogelijke risico's het haaienvissen met zich meebracht. Vooral het gebruik van een harpoen vanaf een klein roeibooitje op volle zee en met golven die minstens vergelijkbaar waren met de golven die ik op de foto heb, was meer dan gevaarlijk. Ook wordt gefilmd hoe Hugh met zijn partner shark fishing met behulp van explosieven uitvindt. Eerst de ene harpoen in de haai gooien. Deze harpoen is op een wijze verbonden met een draad en zo'n klassieke detonator die ook in de mijnen gebruikt wordt. Een tweede harpoen wordt min of meer gelijktijdig geworpen om te voorkomen dat met de ontploffing de haai helemaal loskomt van de lijn en het allemaal voor niets is geweest. Een echte slachting dus. Het is dat er geen kleur en geur is, maar je zou ter plekke lid worden van de partij voor de dieren. De uitvinding droeg er aan bij dat de oceaan in rap tempo is leeg gevist, de haaienvisstand is geimplodeerd, zou je bijna zeggen Nadat de film uit was gekomen, keerde Hugh weer terug naar zijn eerste vrouw, maar verliet haar weer toen zij voor de tweede keer beviel van een tweeling, een jongen en een meisje. Deze tweeling is in een tehuis terecht gekomen. De jongen overleed al snel en het meisje kwam op latere leeftijd in een klooster terecht. Wie meer wil lezen, leze Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Hugh_Falkus erop na.
Je kan je voorstellen in welke verhouding de vrouwelijke helft van de tweeling tegenover het eiland stond. Het 'toeval' wil dat Sheila jaren later in contact is gekomen met haar en een groot aandeel heeft gehad in het herstel van de verhoudingen tussen de kloosterlinge en het eiland.
Een bijzonder verhaal voor een leuke internationale avond.