Ierse paarden zijn geen (ned) politiepaarden

De dag begon voor het eerst met een heerlijke zon. Dan kan het Ierland van maart toch ontzettend weldadig aanvoelen. Een Ierse, die ik in de loop van de dag ontmoette, hoorde dat ik 4 weken in Ierland zou zijn, riep uit: "You must love rain". Niet bepaald, maar de realiteit is nu eenmaal zo. Nu echter was de zon uitgebreid aanwezig en dat beloofde veel goeds voor de komende opdracht: paard rijden en een verrassing ondergaan.
Op naar Westport. Een prachtig, echt Iers stadje met enkele bezienswaardigheden aan de voet van de Croagh Patrick aan de stranden van Clew Bay.
Aangekomen bij de stallen, wachtte me een van origine Hongaarse man op, Attilla geheten. Hij was ongeveer 8 maanden in Ierland en beschikte over een Hongaarse en een Roemeense nationaliteit. Hij sprak redelijk Engels, maar kon begrijpelijk niet alles onder woorden brengen. Good en not-good waren zijn meest gebruikte woorden. Hij was bezig het paard te zadelen (Jos/Marcel????, geintje). Hij ging er vanuit dat ik geen ervaring had, ondanks dat ik heb aan het verstand wilde brengen dat ik al bijna 10 lessen had gevolgd.
Het paard was nerveus. Volgens Attilla was hij de afgelopen dagen lekker de wei in geweest en had hij er niet veel zin in. Leuke start dacht ik. Vervolgens zag ik dat het paard naar Attilla beet en dat hij ook nog een deel van zijn duim mistte, kan de rit nog mooier beginnen?
Tot mijn verbazing moest ik gebruik maken van een plastic opstapje. Ik heb me maar laten leiden, maar was blij dat er geen (Nunspeetse) getuigen bij waren. Attilla bleek een rebbel first class te zijn, hij vertelde aan de lopende band, gaf mij tussendoor aanwijzingen (yes, good and not good) etc. Al snel zag ik dat het paard wel rustig werd. Hij ontspande en liep met zijn hoofd naar beneden. Ook aan het geluid dat onder zijn staart vandaan kwam, merkte ik dat hij zich ontspande.
Ondertussen vertelde Attilla dat in Ierland pas na een paar maanden de leerling-paardrijders los van de lijn gaan lessen. Na een paar rondjes door de bak gingen we de omgeving verkennen. Attilla liep mee met de lijn en we werden vergezeld van een hond. Ondertussen was het gaan miezeren. Na ongeveer drie kwartier wandenelen in de omgeving over de Ierse boerenweggetjes, gingen we weer de bak in en zou ik wat gaan licht rijden. Eerst nog ff de benen strekken, want die waren na ruim anderhalf uur krom getrokken. Mijn grootste frustratie was dat het licht rijden niet echt ging. K...paard of licht het aan mezelf. Attilla deed het weer voor en toen het paard het wel. Zelfs toen ik los de bak doorreed, kon ik hem niet de bocht doorkrijgen. Misschien omdat ik rechts reed? De techniek die ik van Jos en Marcel had geleerd om een paard de bocht door te krijgen, werkte hier niet echt. Of het paard stond stil of hij liep Attilla achterna en dacht waarschijnlijk: "die heb ik de hele tijd al gevolgd, laat ik dat maar doen, want die lange darm op mijn rug.....". Ik kan niet nalaten een citaat uit het boek "Overgave" van Arthur Japin over paard rijden te gebruiken. Niet alleen omdat hiij over paard rijden gaat en het subtiele spel tussen rijder en paard beschrijft, maar ook omdat het ook slaat op het thema leiden en volgen:
"Hij doet alleen wat je zegt als jij hem de kans geeft om jou te laten weten wat hij wil. Dat hij gaat waarheen jij wilt, is een gunst, die je onmogelijk met geweld kan afdwingen, enkel en alleen door je aan hem over te geven." Al met al een leerzame paardrijles, maar wel wat anders dan ik verwacht had.
De verrassing van die middag mag wat mij betreft een verrassing blijven, maar verdreef in ieder geval alle stijfheid en was mooi in lijn met het thema loslaten. Als herboren weer terug naar Achill Island na eerst nog wat in Westport te hebben rondgelopen. Kon het niet nalaten een paar dronkenmansliederen van de Dubliners te kopen. Hoef ik niet aan de alcohol om toch in de sfeer te komen.
Via een andere route terug mijn cottage. Op de foto is te zien in wat voor ongelooflijke uitzichtloosheid / leegte sommige Ieren kunnen wonen. Stenen en zee: het enige gezelschap, alleen de laatste zegt wat terug. Ik besef tevens dat deze kwalificaties meer van mij zeggen dan van deze Ieren. Nu was het tijdens de schemering en dat is in dit jaargetij ook niet het mooiste dat je kan ervaren. de foto is genomen ergens op de zuidelijke weg van het schiereiland Corraun Peninsula, tussen Bolinglanna en Corraun. Voor wie het wil nazoeken. Ben toch benieuwd wat dit landschap met mensen doet. Via dit schiereiland is de enige toegangsbrug naar Achill Sound te bereiken.